باز باران
با اشکهای فراوان
می بارد از آسمان
باز می آید زمستان
می گیرد رنگِ ارغوان
شقایق در بیابان
باز می آکند بی گمان
سایۀ خود را در بی کران
مرغِ برخاسته از طوفان
باز می فشاند جان
در میانِ ساقۀ خیزرا...

شمشیرت را مَکِش
بر مَچین بال و پَرَم را
مصلحت آن نیست
که نبینی چَشمِ تَرَم را
من آن مسافرِ شَبم
که نِشسته ام در کنار تو
می خواهم که نهم
بر سرِ سنگ سَرَم را
راهزنِ راه مشو
مروت کن با غریبان
کشکولت آ...

چه کسی می شود

با گُلِ سُرخ دشمن ؟

می خَلَد گُلبرگِ نرمش را

می دَرد بی رحمانه ،

برگش را

چه کسی می شکند

پنجرۀ رو به باغ را ؟

آتش می زَند بر چوبش

می نگرد با شادی ،

مرگش را

چه کسی می خواهد

که ...

در بسترم آرمیده
خواب شیرین تو
تا شاید به سویم آیی
لختی درنگ کنی
برای راندن کابوس
بخوانی برایم لالایی
از لحن گرم تو
در آن رویای شیرین
بدانم که اینجایی
بدانم آنکه می کِشَد
بر من نوازش
هست دست آشنایی

هس...

تموم