بازیچه ایم در این انجمن عزیز
صد قوم را به یک طایفه ذبح م یکنند
هربار باربرانی که دوش به دوش
ده اعتزال به یک تَنزله فریاد می کنند
هرکو دریغ ،که جا می به جرم جام بودن اش
واین نا شنود ه محفل ما ...

اما چرا ؟ به چه منوال - می شود سیه!

این روز وشب همه را می توُان خِطاب

گویند تا نهایتِ یک، !
----------------محآسبه می شَود عدد

ما، بی مُقدمه بَر ، حِسآبِ داری دنیا،
----------------------دخیل شدیم

هرگز نمیشود از غیب ما برون روی
آخِر کنار هیزم تو دود می شوم

در بَرگ های آسِ من این بار
احتمال بُردی نیست
بُر خوردنی که به تَقلید می کِشد،
گُریزی نیست
من نا امیدِ ذهنِ حقیقت نمی شوم
اما
در کور سویِ رسیدن
رسیدنی هم نیست...