چون پا نهاده ام به خموشای رمز و راز
اشکم روان بشد ز دو چشمان به دیده ها
در جستجو که جان جهان را جهان کجاست
باران بزد به ساز شر شر و چشمان به شیشه ها
راهیست بی کرانه در این سیر پر شتاب
میکاوم از طلوع ...

هر که را دیدم دلی پر داشت از این روزگار
دلخوشی باشد چراغ بی فروغ این گذار

بازی چرخ فلک بود که عمریست مرا بازی داد!!!

از بی‌کرانه های عشق و جنون حرف میزنم
دانی سکوت و چشم نگاهی چه ها کند
در دام عشق ،دل شده شیدا میان خون
در هیچ و پوچ و همهمه آهی چه ها کند
با این همه نگاه چه گویم ز دیده ها
بگشای این قفس که شور رهایی چه...

تا به کی فریادها را گلو ساکت کنم
تا چه وقتی ناله ها را در درون نجوا کنم
تا چه روزی هق هق همسایه را سامت کنم
تا به کی امروز خود را رهزن فردا کنم...