وقتی
بوف کور
قلم مو به دست می گیرد
روز
در حسرت کشیدن یک پر پرواز می سوزد،
همیشه
طعم لبخند آفتاب
عذاب ها را تبخیر می کند
شاید
به همین دلیل
دستان من
در تمام فصول عاشق می شوند
عقربه های ساعت
این چیزها را...

خ ر د ه ش ی ش ه ه ا
۴چشمی
ما را می پایند
می خواهند
من و تو را
از عرش
به فرش
بکشانند.

قلبم را جا گذاشته ام
پیش گلدان هایی
که شب بوهایشان
لالایی می خواندند و
قصه می بافتند
و حالا
نیم دایره هایی شکسته و
خسته هستند
که مجبور شده اند
همدم خشکی و خاک باشند
قلبم را جا گذاشته ام
توی ایوان مهر...

راه ها هم
جرات نمی کنند آفتابی شوند
مجبورشان می‌کنند
فقط
به رم ختم شوند

سکوت اقیانوس
متوهم وُ
گستاخ
کرده است
لیوان وُ
نیم لیوان ها را.