این زمان بیش از گذشته جلوه اش را مینماید .
باتما لحظه های سخت وآسان بغض سنگینی در سینه اش دارد.
ما دراین عصر روشنفکرانیم شاید .درعمل بدمیکنیم در نما خوش در نظرمان اید
اری اکثر انان که قدرت دارند در تاثیر بر خوشبختی یا فقر انسانیت ونانی مردم این زمان .
راه خود را در خواهش های زشت خودخواهی ونشستن در جایگاه خدایی کردند نشان.
هم خویشتن هم دیگران هم اینده ی این جهان رادرکمال افکار کوته بین خود میل داده اند سوی ویرانی وتباهی
اری شاید رشد وزیبایی نشان داده اند در نظر انسان های این زمان نسبت به پیشینیان
اما تباه کردن تمام معیار وارزشهای انسانی را در عمق جان
مدام میسازنند مصنوعات وجلوهای مصنوعی خویش
.ارتقا میدهند قدرت نابودی خویش
چون که جدا از ذات حق یا معیارهای انسانیت راه خود بردند پیش
در گذشتن از تمام خط قرمزها نگردند دلریش.
اما غافلند که این روند بیمارگونه در مسیر.عاقبت دست وپایشان را میکند در قل وزنجیر.
*علیرضا علیدادی نویسنده وشاعر معاصر متخلص به ارسس شمس ابادی*