درگـذشـت

امـروز یـادم کـن کـه فـردا نـیـسـتـم ،، یـادم کـنـی
هـنگام مـردن در قـفـس ؛ جـان دادم ، آزادم کـنـی

یـک روز مـی‌آیـد دگـر ؛ مـن نـیـسـتـم ای بی‌خـبـر
شب‌ همچو ناقـوس تا سحـر ؛ با ناله فریادم کـنی

یک‌ روز بی‌رحـمی مـرا ؛ دانی به خود سهمی مـرا
آنـگــاه مـی‌فـهـمـی مــرا ؛؛ دانــا قــلـمــدادم کـنـی

یک روز با بی دلخـوشـی ؛ افـتاده‌ام در ناخـوشـی
آنروز حسرت می‌کِـشی ، "ای‌داد و بی‌دادم" کـنـی

یک روز پشت پـنجـره ؛ چـشم دوختـی بر منـظره
گــردد مـرورِ خـاطـره " یـادت بـیـوفـتـادم " کـنـی

یـک روز بـا اوضـاع حـاد ؛ بـغـرنـج می‌گـردد زیـاد
آنجـاسـت مـرگ مـاننـد بـاد آورده ، بـربـادم کـنـی

یک‌روز‌ می‌خشکد ز رگ ؛ خون و بیُفتد شاخ‌وبرگ
آیـد نـدا و بانگ مـرگ ؛ آن لـحظـه تب یا دَم کـنی

مقـدار کاه بود و نخود ؛ غـم قُـطر ضلـع کـوه شـد
در دایـرۀ انـدوه خود ، دیـرست کـنون شادم کـنی

مـن خـانـۀ مــتـروکــۀ از بُــن فــرو پـاشـیـده‌ام !!
دیـرست مـهنـدس پای و پی نـوساز و آبـادم کنی

شـام زناشویـی مـن ؛ جـای کُـت و شلـوار به تـن :
ای نوعـروس شایـد کفن ؛ پـوشـانـه دامـادم کـنی

یک‌روز رسد از ناخوشی ؛ غش‌ می‌کنی و بیهُـشی
دسـتی بـه تـابـوتـم کِـشـی دیـده به ابـعـادم کـنـی

دارم تــمـنـا از شــمـا ؛؛ هــمـراه نــعــش مــا بـیـا ..
با ضـجـه مـویـه لابـلا ؛ ایـنـسان روانـشـادم کـنی

بالاوزیر و چپ به‌ راست ؛ بلوا و غوغایی بپاست
روز وداع بـا شـماسـت ؛ در گـور ، اجـسـادم کـنـی

آنکس زمانی‌‌بود‌ونیست ویران شدونابودونیست
دیگر مـنی مـوجود نیست دل دستـمریـزادم کـنی

ایدوست رنجیدی ببخش از ما بدی دیدی ببخش
پاسـوز گردیدی ببخش ؛ کاش شعلـه بر بادم کنی

داری گـنـاه بـی‌شـمـار ؛ نـه یـک خـطا بـلـکـه هـزار
دیـگر پـشیمانـی چـکار ؛ در سِـنّ هشـتادم کـنی ؟

خود را چو دست بالا مگیر سازنـده نقدی را پذیر
نَــقــاد را گــو انــتـقــادی روی ایــرادم کــنـی ..!!

مـوری و یـا مـیـر زمـیـن ؛ بـبـر اجـل کـرده کـمیـن
صیـد میشوی خود را یقین : تسلیـم صیادم کنی

یک روز می‌آیـد ، بلی ؛ سر می‌کـنی بی من ولـی :
" امـروز یـادم کن که فـردا نـیستـم ، یـادم کـنی "


درگذشت
یزدان_ماماهانی
آغازسرایش۶_۸_۱۴۰۲
پایان‌سرایش۲۲_۸_۱۴۰۲

ایمیل مقصد