می دانیم از نظر روانی وقتی سخن درباره کودکان است معمولا

توجه و اشاره ما از تولد تا 12 و 13 سالگی است.این علائم و

نشانه ها در دوره ی کودکی، آن زمانی که فرزند ما دچار بیماری

و گرفتاری افسردگی شده است، خودش را نشان می دهد.

1-بیش از حد فعال بودن کودکان است.

کودکان هنگام افسردگی بیش از حد فعال هستند و به اصطلاح

و به زبان خودمان از دیوار راست بالا می روند و امکان نشستن

و یا نشاندن آن ها بسیار مشکل و برخی اوقات حتی غیر ممکن است.

2-برهم ریختن خواب بچه ها.

اصولا کودکان از حدود 2/5 یا 3 سالگی از خواب می گریزند

و برخی از آن ها از خواب وحشت دارند. به این فکر می کنند

که هنگام خوابیدن آن ها چه اتفاقی می افتد و چه اتفاقات خوبی

را شاهد و ناظر نخواهند بود. برخی از اوقات کودک قبل از خوابیدن

با ناراحتی های بسیار یا بعد از مدتی از خواب بیدار شده و با وحشت

و ناراحتی خود را به اتاق پدر و مادر می رساند یا با گریه های طولانی

توجه آن ها را جلب می کند.

3-کم اشتهایی و حتی بی اشتهایی.

اگر کودکی از دوران شیر خوارگی یا بعد از آن با مشکل خوراک همراه

بوده است و وقتی با مسئله و بیماری افسردگی روبرو می شود این وضع

به مراتب بدتر و تشدید می شود تا آنجایی که نه تنها افزایش وزن لازم

را پیدا نمی کند بلکه برخی اوقات با کاهش وزن همراه هستند یا دادن غذا

به بچه برای پدر و مادر تبدیل به یک مسئله و مشکلی می شود.

4-معمولا در حول و محور فعالیتهای عادی و طبیعی کودک می باشد.

یعنی حالت بهانه گیری اوست که:

چرا وقتی گفتم نیامدی ؟

چرا از این لیوان به من آب ندادی ؟

چرا خندیدی ؟

چرا آب سرد یا گرم است؟

به هر حال دنبال موضوع و مطالبی می گردند که نارضایتی خودشان

را ابراز کنند و با پدر و مادر یا دیگران درگیر شوند.

5-پرخاشگری، میل به دعوا ،تجاوز به حریم وحقوق دیگران، زدن دیگران

و حتی زدن پدر و مادر یا خودزنی است که بچه ها در این زمینه خشم

خودشان را به راحتی نمی توانند اداره کنند و درباره هر موضوع و مسئله

کوچکی باید واکنش تند و شدیدی از خودشان نشان دهند.

6-حالات خیال پردازی، گفت و گوی بیش از حد با خود، اصرار به یک

مقدار توهمات و مطالب بی پایه و حتی برخی اوقات تا مرز دروغ گویی

و ساختن موضوعاتی می روند که خود از غیر واقعی بودن آن با خبر هستند.

7-معمولا اضطرابی درباره موضوعات و مطالب مختلف پیدا می کند و نگرانی

خود را به موضوعاتی بسیار عجیب وغریب مرتبط می کند.

8- گریه، ناله و زاری،

گاهی اوقات حتی بی صدا و در خلوت و تنهایی خودشان گریه می کنند و وقتی که

به آن ها سری می زنیم، متوجه می شویم که در حال گریه کردن هستند و موضوعات

ساده و کوچکی آن ها را به گریه وا می دارد و این گریه را تا حدی ادامه می دهند

که به نظر می رسد که عمق ندارد یا قطع و وصل می شود و یا به خاطرشان می آید

و دوباره گریه را سر می دهند.

9-شکایت از درد هایشان و اغراق در این زمینه.

اگر دستشان به جایی بخورد با گریه بسیار وانمود می کنند که حتی شکسته یا بعضی

از اوقات با درد های عجیب و غریبی مانند درد ابرو و یا قسمت هایی از بدن که معمولا

دردی ندارد یا ناخن آن ها درد می کند گله می کنند و هر برخورد کم فیزیکی و هر ناراحتی

مختصر بدن را تبدیل به موضوعی بزرگ می کنند و به دیگران حمله می کنند وآن ها را برای

انجام کاری که برخی اوقات فقط تصادفی و اتفاقی است محکوم به ارادی بودن و از عمد کردن

این کار می کنند.

10-قهر و خود آزاری.

از خوردن غذا امتناع می کند، به اتاقی می رود.

درها را می بندد.

داخل کمد می رود و مایل است که تنها باشد و خودش را جمع میکند.

با وجود این که سخت ممکن است تشنه یا گرسنه باشد، با لجبازی

قهر می کند و حرفی نمی زند.

ازاین طریق هم خودش را رنج می دهد وهم امیدش این است که با

رنجی که می برد، موجب رنج ما یا موجب تغییر نظر عقیده مان

درباره موضوعی شود.

اگر این علائم ده گانه یا بیش از آن در فرزند ما دیده شد، مراجعه

به یک فرد روانشناس یا روانپزشک و گرفتن کمک در این زمینه

ضروری است.

نازی خباز نیاز