خنده بر لب داری و بر ما عنایت می کنی
با نسیم صبحگاه، گاهی رفاقت می کنی
عِطر تو در جان ما صحبت ز جانان می کند
بی خبر از آنِ خود دائم شکایت می کنی
گیسوانت را بدست باد بسپار ای صنم
معجزه میبینی و آنگاه حکایت می کنی
روزگاران را ببین دل را به دلدارت سپار
چون ندیدی حال ما بیخود قضاوت می کنی
صحبت ما، صحبت جان با دل است
چون بدانی این سخن خود را ملامت می کنی
«هایلی» گفتی سخن های خدا با یار خود
گر که بشنید یار تو، آنگه وساطت می کنی
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 8
امیر عاجلو 26 آذر 1402 09:23
درود بر شاعر گرامی ,شعر شما را خواندم موفق باشید
کیوان هایلی 28 آذر 1402 08:32
درودها خدمت شما بزرگوار
سپاسگزار مهرتان
نوش نگاهتون
محمود فتحی 26 آذر 1402 10:49
سلامدجناب هایلی گرامی لذت بخش بود
کیوان هایلی 28 آذر 1402 08:33
درودتان باد حضرت دوست جناب فتحی عزیز و بزرگوار
سپاسگزار مهرتان
نوش نگاهتون
صدیقه جـُر 27 آذر 1402 21:52
درودها بسیار عالی قلم زدید شاعر گرامی
کیوان هایلی 28 آذر 1402 08:34
درودها تقدیم شما مهربانوی بزرگوار
سپاسگزار مهرتان
نوش نگاهتون
محمد مولوی 28 آذر 1402 01:02
کیوان هایلی 28 آذر 1402 08:35
درودتان باد حضرت دوست جناب مولوی بزرگوار و عزیز
سپاسگزار مهرتان
نوش نگاهتون