غمگین است،
همیشه
زیباترین ترانه ها را
از لبش چیدیم
کدام ساز
میتواند
عاشقانه بنوازد
بدونِ زخمه ها
پانتومیم خیابانیست
کنسرت ها
بدون ساز.
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 8
-
-
بهنام حیدری فخر 18 اسفند 1399 11:01
درود بر شما جناب مرادی ادیب ارجمند
مانا و پایدار و سرفراز باشید
باغ اشعارتان پرفروغ و گل فشان باد
-
جواد مرادی 18 اسفند 1399 13:41
درود بر شما استاد بزرگوار
سپاسگزارم بخاطر لطفتان
مایه ی افتخار بنده هستش
همرای جنابعالی
-
سریال خاتون قسمت6
تبلیغات فرهنگی
تولد اعضا
-
شعر ایران تولدتان را صمیمانه تبریک می گوید
-
mehdi rafiee
-
نستـــــرن طالبـــــــــزاده
-
Susan Jafarzade
نقد 1
شاعر مهمان 20 اسفند 1399 12:33
درود
ادیبِ اریب و علامه ی ذی فنون روزگار حکیم کاویانِ هایل مقدم که از ابتکارات و آفرینش های ادبی بی شمار او افزودن ژانر ادبیِ《 رُبائی یات》 به قول خودش 《از مصدر ربودن》 به ژانرهای ادبی است، چون بر خلاف همه ی ادیبان و سخن شناسان، قافیه را 《به مفهوم یک کلمه کامل تکرار شونده》 می داند، دست به آفرینش ادبی دیگری زده است و 《لاک پشت》را با 《چرخشت و انگشت فرامُشت و زرتشت》 قافیه قرار داده است . و علاوه بر این چون گوئیا پایبندی ای به قاعده ی لزوم پرهیز از تکرار قافیه ندارد !!! کلمه ی پشت را با آوردن کلمات 《 پرپُشت لاک پُشت و صد پّشت》 سه بار تکراریییییییییییده است و از دیگر معجزات حضرت کاویان هائل مقدم این است که چون گوئیا همانگونه که《قافیه》 را تعریفی متفاوت با تعریف دیگر ادیبان کرده است ، قالبِ مثنوی را نیز دیگرگون از تعاریف دیگر ادبا می تعریفد!!!!!! جدید ترین اثر خویش را که به زعم همه و در اولین نظر 《 غزل 》 می نُماید، 《مثنوی》 نامیده است اینک با هم مروری کنیم مثنوی حضرت ایشان را.
«ای کُشته که را کُشتی تا کُشته شدی زار؟»
«تا باز که او را بکُشد، آن که تو را کُشت؟»
هر جا که روی و بروند، قصه همین است
تا بوده همین بوده و مُشت است فرا مُشت
گر منتظر خلق جهانی که دهند مرهم دردت
کَس گُرده نخارد، مَگرَت جز نوک انگشت
منگر به کسانی که فریبنده ی خلق اند
رخساره، نشان است زِ اسرارِ دو صد پُشت
این رسم زمان بوده به هر عصر و مکانی
چون ذات بد هرگز نشود نیک به چرخُشت*
آن قوم خردمند اگر در پی حُسن است
عامل بشود پند حکیمانه ی زرتُشت
امروز اگر قسمت ما این همه جور است
خفتیم درون خود و گشتیم چو لاک پشت
این جمله مکافات که «هایل»، به جهانست
باشد همه تلخ آبه ی آن خوشه ی پرپُشت
چرخی که با آن آب انگور گیرند*