مرغ سحر شادی سر کن
روح مرا تازه تر کن
با پر و بالت
این قفس را
بر شکن و زیر و زبر کن
بلبل امید بر این شاخ پر گشا
نغمه ی آزادی نوع بشر سرا
وز نفست نغمه ی این خاک توده را
پر گهر کن (۲)
مرگ ظلمت،
شور و ه...

شعرم چه تلخ گشته چون روزگار تارم
این درد بس کلان است، بر روی خود نیارم
با یاد هر عزیزی، سر می رسد نفس ها
از این قفس چه خوش باد، پرواز در غبارم
در آسمان آبی، باشد که پر گشایم
لختی سبک زَنَم پر تا در ر...

نیک و بدم ندانی با آن که کاردانی
سر کرده ام در این فصل، آواز نوجوانی
چوب ملامت هر دم، بر کودک درونم
بنواختی به سختی، وین نکته را نخوانی
آن کس که بیخود از خود، زنهار می نخواند
هرگز به بند زینهار، بستن ...

برگها در فصل پائیز یک به یک جان می دهند
بر ستم بر نسل بی فرجام پایان می دهند
برگها هر یک به رنگی عمر را طی می کنند
زیر پای عابران خسته جولان می دهند
برگها امیدوارند فصل سبزی در پی است
زان سبب اینگونه ...

ترا نفرین کنم ای شب که افتادی بر این خانه
بساط ظلمت و تاری زده خیمه به گلخانه
بسی خون شقایق ها که ریزد زیر تیغ تو
عجب رنگ سیاهی شد، حجاب جان هر لاله
کشیدی پرده ی خشمی، تبه شد غنچه ی نوگل
مگر کی سیر می...