امشب چه خاموشم!، پر از غوغای خویشم
جان شیفته، لب تشنه، در صحرای خویشم
هرچند حوا شانه های عشق میخواست
حیران تصویر قلندرسای خویشم
گستاخ تر،بی باک تر، بهر تماشا
خلقم نموی و منم زیبای خویشم
یاهوزنان، کوهی میان آتشم، آااه
غرقم درون بادها ،دریای خویشم
از فیض مستی جز شراب آباد دادی؟!
در وادی دلدادگی رسوای خویشم
دور و درازم،سخت و دشوارم ولی باز
نرمای عطرم، خواهش فردای خویشم
صیادهای بیشماری خلق کردی
محو تجلی های جان افزای خویشم
در سینه آواز زمان،بر لب سمرها
در جست و جوی آخرین سودای خویشم
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 5
امیر عاجلو 08 خرداد 1402 09:03
سلام ودرود
سیده نسترن طالب زاده 12 خرداد 1402 20:57
درود و دوصد سپاس
کامیل قهرماناوغلو 09 خرداد 1402 10:43
غزلی نو و در حقیقت معنا نوعی غزل فورمالیستی بود شعرتان . لذت بردم عزیز و دوست من
خانم طالبزاده بسیار ارجمندم.
سیده نسترن طالب زاده 12 خرداد 1402 20:58
درودتان گرانمهر
سپاس بیکران
کامیل قهرماناوغلو 09 خرداد 1402 10:45
لوطفن به این کانال شعری جهانی در تلگرام بپیوندید دوست عزیز من
تا ارتفاع زیر میزی شوند
۱۴۰۲/۲/۲۹
#دکتر_کامیل_قهرماناوغلو
#آزربایجان
https://t.me/+O7EoqRLm-QwwZTRk
#شعرهای_چند_ریختی_جهانی