آمدی تا دل و دین را همه یکجا ببری
تُرک تازی کنی و عقل به یغما ببری
هر مسلمان که به سجاده تعظیم و دعاست
رهزنی کرده و دل سوی چلیپا ببری
خال هندو بنمایی و به صد ناز و ادا
یک شبه ملک سمرقند و بخارا ببری
آمدی تا که به چین و شکن زلف سیه
آب رو از شب طولانی یلدا ببری
هرزبانی سخن از حُسن تو می گویدو بس
گوی سبقت به گمانم که زلیلا ببری
این عجب نیست که با شور زلیخایی خویش
یوسف از تخت به زیر آری و رسوا ببری
چشمه ی آب حیاتی و گهی همچو سراب
آمدی تا که مرا تشنه به صحرا ببری
چون شکارم که به کام تو خریدار بلاست
خواهم این یونس دلخسته به دریا ببری
ای که با سنگ غمت شیشه ی احساس شکست
کاش می شد که مرا بهر مداوا ببری
تعداد آرا : 0 | مجموع امتیاز : 0 از 5
نظر 4
حسن کریمی 05 خرداد 1395 00:57
جناب برخورداری غزلی شور انگیز و روان سرودید موفق باشید، فقط احساس میکنم در مصرع اول بیت اول بعد
از واژه عقل حرف«و» از قلم افتاده است
مرتضی برخورداری 05 خرداد 1395 08:49
سلام استاد ممنون
حمیدرضا عبدلی 05 خرداد 1395 10:48
با درود جناب برخوردار ی بسیار عالی سروده اید موفق باشی
علیرضا خسروی 08 خرداد 1395 01:12
درودها شاعر گرامی