برخی امتیازات قالب های شعری
سروش،
سه گلشن
و شعرسبز (چندآهنگ)


#سروش:
قالب شعری کوتاهی(البته در سروش کوتاه و نه سروش پیوسته)
که تا حدود زیادی جامع رباعی، دوبیتی، سه گانی و حتی سبک هایکوواره است و پلی ست میان شعر سنتی و شعر نو،
یعنی چکیده ای از امتیازات هر دو را دارد.
توضیحات این مطالب هم در سایت ها هست و اگر درباره اش صحبت کنم، بسیار طولانی خواهد شد.

#سه_گلشن:
باز هم قالبی میانه ی شعر سنتی و نو و تنها قالب شعر فارسی که هر سه بخش
آغاز، بدنه و پایان شعر را در تفکیک درونی خود قالب شعری
(دقت بفرمایید:
در تفکیک درونی خود قالب شعری) داراست (آن هم
با حداکثر تنوع و انعطاف پذیری در هر یک از بخش های سه گانه اش)،
بنابراین، تقریبا هرچه غزل، پر از قواعد دست و پا گیر است،
سه گلشن برخلاف آن، پر از انعطاف پذیری و ایجاد عرصه ای باز برای شاعر خود است.

#شعرسبز ( #چندآهنگ) :
قالبی شعری که در آن با تغییر وزن از یک بحر عروضی به دیگری، حال و هوای روانی شعر و قهرمانان شعر را
می توان بخوبی بازتاب داد.
شعرسبز هم مثل آن دو قالب دیگر ما،
انواع مختلفی دارد و در برخی انواع‌ خود،
میانه ی شعر سنتی و شعر نو است.
نوعی شعر سبز، سبکی میانه ی شعر نیمایی و شعر سپید است و
چیزی به هریک از آنها می افزاید:
چندآهنگی(تغییر وزنی) را به شعر نیمایی و موزون تر و قافیه مند تر شدن(زیبایی ظاهری شعر) را به شعر سپید.
هدف ابتدایی ام از ایجاد شعر سبز(چندآهنگ)، ارائه ی نسخه ی شعری پیشرفته تری از شعر سپید بوده که متاسفانه بسیاری از جنبه های زیبایی شعر را نادیده انگاشته و شعر را تا حد نثر و شکلی ناموزون یا نسبتا ناموزون، تنزل داده است.
با این حال، شعر سبز، انواع مختلفی دارد و منحصر در حالتی میانه ی نیمایی و سپید نیست.

مطلب آخر:
در ایجاد قالب های شعری سروش و سه گلشن و شعرسبز،
کارمان از روی تفنن کودکانه و چینش متفاوت بدون پشتوانه ی قوافی نبوده و پشت هر یک از این قوالب نوین و توانمند،
سال ها تلاش عملی و عملی،
نهفته است و هرکدام، مورد ویرایش هایی هم قرار گرفته تا به جایگاه فعلی خود رسیده اند.