فالِ قَهــــوه، ابـــرُ بــــاد آمـــد، تَهِ، فِنجـــان من
تَلخ نوشیــــــدم و بَد تَر شُـــد، غَم پِنهـانِ من
گُفــــت: بــــاید بُــــگذَری از دِلبـــرُ، از یــــارِ خود
دَرد از عُمـــقِ نِگــــاه آمـــد بـــر اُستخـــــوان من
خواستم تَنهــــا شَــــوَم ، شایـــد فَراموشَش کنم
خود ندانِستم، که او خونیست دَر ، شَریانِ من
او طَبیبســتُ، مَـــنم دَرمانـــده ای در راهِ عِشـق
ای بِـسوزد، عِشق ، فِکـرش هَـم، شَوَد دَرمان من
آرزو کَــــــردَم بِبینَـــــم باز هَــــم چَشمــــــانِ او
چَشم بَر هَـــم که زَدَم عُمـری گُذَشــت از جان مَن
می نِویسَـــم از خیالــش تــا کَــــمی مَرهَم شَوَد
شِعر هایی جِنــــسِ بــــاران، از دِلِ ســـوزان مَن
.
.
#سهند_حمزه_زاده
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 3
امیر عاجلو 11 اسفند 1400 14:46
لطیف و دلنشین
محمد مولوی 07 خرداد 1402 00:17
قاسم لبیکی 07 خرداد 1402 18:07
شعرتان زیبا
زادروز تان فرخنده