بده یک بوسه شیرین ز آن لبهای زیبایت گدای عشق هستم من دعایت می‌کنم هرشب

شب یلدا شده و بی لب تو من چه کنم این همه هست انار و چو لب تو نشود

جزرنج وغم برای دل من چه داشتی ما را بپای عشق خیالی تو کاشتی

من آمده‌ام شیراز اما چه ِغریبانه حافظ‌من‌مجنونم دیوانه بیگانه

با دو چشمان درشت و این لبان قلوه‌ای حیف مجنونت دگر‌پیروزکارافتاده‌است

بید مجنون ‌گشته‌ام اینجا مزار لیلی است باوفایی را ببین من سایبانش می شوم

برو در چادرت لیلی که گرگ اینجا فراوانست در اینجا عشق بی معنی‌ست نداردهیچ معیاری

گفته بودم‌مهربانی کن‌نکردی عشق من بی تو این اشعار مجنون بوی ماتم می دهد

دیگر نگو که مرا دوست داریم تکراریست دروغ قشنگت عزیزدل

امشب نرو عزیز دلم پیش من بمان باید تو دردهای دلم را دوا کنی

بیا یکبار لیلی جان بخوان شعری ز اشعارم ببین که عشق مجنونت ندارد هیچ پایانی

من دلم بیتاب چشمان سیاهت گشته‌است خوب می دانم تو هم بیتاب اشعار منی

این خانه بی تو عجب سرد و خالی است دیگر تو نیستی که صدایت کنم گلم

من خسته و شکسته دلم نازنین من از جانب تو منتظر یک اشاره‌ام

گفتم که شعر عشق نگویم ولی نشد چون عکس تو مقابل چشمم نشسته است

دوستش دارم و با او دل من آرام است حیف وافسوس که‌بیرحم‌تراز‌چنگیز ‌است

مرا در دام خود انداختی با دانه چشمت تو صیاد م شدی اما چرا جانم نمی گیری

حکم تبعیدم به دستان تو امضا گشته است باز هم باید بگویم دوستت دارم گلم

حاصل شاعریم چیست فقط غصه و غم چه کنم عشق تو اینگونه مرا مجنون کرد

خون دلها خورده‌ام تا گشته‌ای‌مانند سرو حال حتی سایه‌ات‌را می کنی از من دریغ