عشق رادزدیده ام
ازمیان قاصدک
ازمیان سبزی وسرمستی
تاب جوان پیک برگ
ازمیان ظلمت وابهام شب
ازمیان شادی گل های یخ...
ازمیان آن صنوبرهای خنجریک به دست
عشق رادزدیده ام
برده ام سوی نگار
وه!چه سودامی کند
عشق...

واما...
نقش تومدتهاست
درخاطرم جوانه دارد.
نگارگری را
ازکنج تنهایی ام آموختم.
آنجاکه
بوی زلف تومی آید...
ومن جزعطرنبودت،
درپوچ جان می گیرم......

چه ظالمانه است که من درمیان
واژه های سرد
تورا
تصویرگرباشم...
وتودرمیان ترافیک فهم خود
مراغفلت کنی...
نمی دانم توکدامین
سروخواب آلودهستی
که این گونه بهارمرا
ازیادبرده ای...
ومن امادرتمام درونم
تورامی ...