عنوان شعر: درره عشق عمری پیشترم

این چه عشقی است که بیامد بسرم
شب تا صبح بیدار ز دنیا بی خبرم
دل زدستم بگرفت بشدم بیهوش
تازه فهمیدم نمانده کسی دور ورم
او بدنبال جفای ومال منال ...

دلم از عشوه شیرین تو، خوش باد
سر جانم ، بفدای بوسیدن تو خوش باد
نفسم بند برآمد ، نیمه شب پنهانی
دل بیمارم ، با دیدن تو خوش باد
...

گر خاطراتت با دلم می شد یکی
هر قهوه تلخ ، خستگی را از تنم بیرون ببُرد
،کامم شیرین بشد،
دستانت در دست من ،
تنهایم با وجودت پُر بشد
با نگاهی به رخُ زیبای تو،
غم از دلم خالی بشد
...

گر تو باشی ، می برم بویی ز عشق،
قامتم عمود گردد ، با سرشت

منوچهر فتیان پور (راد) 1399/03/25

سوختن تا کی ؟
ای آفتاب زده!
چاه کندی،
هنگام آفتاب تنگ!
شعله ور گردد صد اش،
تا فرنگ .
********
اما نمی دانی چرا؟
آفت درذهن تو،
سال ها پابند توست.
ای عاشق آفتاب مهتاب زده!
روز آفتاب زرد ت ،
با فرو...