مهمان از در خانه برفت در بت خانه بگفت
خنده ز دو چشمت بیامد به زور به نهفت

من نه ترسم در پنهانی به گویی به کسی
با طعنه و لبخند سخن گزاف زنی به زمُخت
منوچهر فتیان پور (راد)...

روی پُل رد شد
سایه ی رد پایم بعد رفتنت
ذهنم تنهایت رایک سال نوری مرور کرد
فهمید
چرا دلسوزم
ر
ن
ج
تنهایی کشبد

خانه را باقی گذاشت
چون با سایه دگرتک تنها نیستم

منوچهر فتیان پور (راد)
...

بارید روی درخت خودرو خود کار ما
هم زمین خیس کرد هم غبار افکار هما
منوچهر فتیان پور (راد)

قلب زخمی شد
پشت در از نیش زهر آلود خواب رفته بود
یک لحظه تا بخود آمدم بیدار شد
با تپش بی اذن زبان
درحلقوم
چشم لاله گوشم یزله می کرد
می پرید
عاقبت بدیدم
لاشه اش برروی بالش سرم افتاده بود
مریض
...

ما گوش نخواهیم ایستاد
فال گوشان
آسمان خراش را
با خاک یکسان کنند

منوچهر فتیان پور (راد)