می روم ...
ماندنم جایز نیست ، وقتی گل می خشکد
وقتی باغ می پوسد.
از همه دل گیرم
عاقبت با این درد می میرم، که زمین بیمار است
ماندنم جایز نیست...
وقتی ابرها با زمین می جنگند
رحمت بارانم ،جاری نیست....

چه غم انگیز سرود باد خزان
رقص افتادن برگ
لخت و عریان شدن هر شاخه
و چقدر دلتنگم...
که زمان پیرم کرد ، سرد و دلگیرم کرد
باورم نیست چه زود، کودک سر به هوای دیروز
پای دیوار زمان
زیر لب زمزمه کوچ ک...

وقتی رفتی وطنم سوخت ،
بدنم سوخت
ز هجران غمت
همه حال و هوام سوخت
نفسم سوخت ز گرمای تنت
شعله در شعله خموش شد ز شرمندگی اش
وقتی بر تخت طبیب
تن تب دار ترا
مرهم سردی نبود.

...

کاش میمردم و هرگز نبودم اینجا
کاش هرگز نمی دیدم روی این دنیا را
کاش این همه کاش ها ، حقیقت بودند
کاش، خدا هم یک بار صدای مرا گوش بکرد
و به فرمان عدلش ، این زمزمه خاموش بکرد
بنشستم به پایش بگریستم...