باز کن حنجره را

به تماشا بنشین پنجره را

لب بزن بر لبِ لیلای خودت

گرم پرواز ببین شب پره را

آنچه میخواهی را

تور بنداز وُ بچین

این همانی است که هر دفعه خدا گفت ببین


تو توانائیِ دیدن داری

...

تا مرا اندازه میگیری به خود

من توام ، نی اصل خود


غافلت دیدم ، که زیبا میکشی

آشکارا

سخت پنهان 

نقشِ صورت ، درکِ سیرتهای من را مثلِ خود



شاید اکنون نیز من مانند تو

آنچه گفتم بافتم از رشته ...

اگر آذر

کمی کوتاه نمی آمد

کجا شبهای یلدائی

انارش جاودان می شد

محمد محسن خادم پور

زمان هر لحظه میکاهد

حیات ما

چه گلهائی که گم شد

درحیات ما

محمدمحسن خادمپور

شده ازدست خودت پربکشی گریه کنی
قفسی غصه به بستربکشی گریه کنی

تبری هیچ شده شاخه ی سبزت ببُرد
آهِ یک جنگل وُسنگربکشی گریه کنی

نفسی تازه کنی خاطره ها زنده شود
ازدلت ریشه ی نِشتربکشی گریه کنی

سبدی گل ب...