من
هنوز می‌چرخم در جاده‌ی سبز آلودی که
قبلن‌ها قدم می‌زدیم ،
مثل چرخیدن لابه‌لای فرش‌های دستباف
گیراست اما
خاکستری‌ها ظاهراً لطیف
ظرافت آبی‌ها حسرت آمیز
و بی‌جانند
گل‌هایی که اینجا اتراق کرده‌اند؛
...

حالا
که سیاه‌اند روزها برای‌مان
یک مشت ستاره بپاش
تا
فارغ از هیاهویِ شهر
ستاره‌هایمان را بچینیم.

جوادمرادی ...

آفتاب چشم تو بر من نمی‌تابد چرا؟
صد قلندر در من‌و شب سر نمی‌آید چرا؟
ابرویَت ابر سیاه‌ست و میانش رعد و برق
قطره‌های خشم تو بر من نمی‌بارد چرا؟
خواب می‌دیدم شبی یک برکه‌ی زیبا شدی
چشم‌های بکر تو با من ...

دنیا را بلعیده است
انگار سکوت،
لب‌های آدم‌ها
زمزمه‌گرِ تلاطم کدام ساحل‌ند
وقتیکه زیرِ امواج خروشان
اندوه گُنگ و عمیق ناشنواهاست،؟
تو نمی‌شنوی و من گوش نمی‌کنم
ما
تابلوهای رویِ دیواریم
رنسانس ناشنوا...

از این حصارِ اندوهناک رنگین‌کمانی‌ات
بگو
با رنگ پریدگیِ کدام فصل
به کجا سفر کنم
که بهار نباشد،؟
حالا
من
جاده‌ها
و خط قرمزهای بارانی.

جوادمرادی ...