چه خوش است آنکه ببندی دل خود را به کسی
در پی دیدن معشوقه برآری نفسی

نفست با نفس عشق در آمیزد و بعد
بکشی دور دل و دلبر خود را قفسی

تب لب بر اثر بوسه فزاینده شود
تا بسوزد پدر دور ستم پیشه بسی

لب خود...

برای عاشق شدن  کافیست به ماه سلام کنی
و به روی گل سرخ قطره ای اشک بریزی
برای کبوتران دستی تکان بدهی
و در میان علفزار بخوابی
ناخودآگاه عاشق می شوی...

هر پیچش موی تو شبی حادثه خیز است
آرام گذر کردن از آن ,راه گریز است

بگذار که من بگذرم از گردنه ی عشق
این نقطه خطرناکترین  جای ستیز است

از صاعقه ی چشم تو بر ساقه ی قلبم
دریافتم این هجمه پر از آتش تیز...

دور گردون گشت و گشت و گشت تا پیرم نمود
باز بودم آسمان گرد و, زمینگیرم نمود

پشت هر خط روی چهره جبهه ای تشکیل داد
چندسالی بر همین منوال در گیرم نمود

خواستم از عشق بنویسم میان دفترش
نیشخندی زد به من, ...

رفتی و رفتنت را باور نکردم آسان
هر ساعت از فراقت صدبار میدهم جان

کی می رود ز یاد آن عمری که با تو سر شد
مردن مگر بگیرد از سینه یادگاران

دردیست در دل من سوزنده همچو آتش
بگذار تا بسوزم از جور روزگاران...