ندیدم و نشنیدم زکس وفای عظیم را
بجز وفای به عهد آن یگانه ی رحیم را

تعلل بس است بیا به سمت خانه ی دوست
که  در جهان گسسته نیابی مثل این حریم را

در این زمین پر آشوب چه جای دلبستگیست
رها کن این شهر بازی...

در بازی چشم تو با چشم رقیب, من ساده باختم
تو شاد بودی و من در میان آتش حسرت گداختم

تو رقص کنان به خانه ی دلگشای مهربان خود رفتی
من اما به سوی خانه ی اجل چه مشتاقانه تاختم

مثل قدیم زمین ظرفیت عشق مرا...

من بی تو در این شهر پر آشوب غریبم
هر بی سر و پایی بنهد دام فریبم

بر سفره ی عشق تو نشستم من و اما
جز غم نشد از خوان تو هر وعده نصیبم

در شهر چو می گشتی و می دیدمت از دور
طوفانزده می شد لب دریای شکیبم
...

برخیز خلاصه شد جوانی
برخیز اگر که می توانی

از دستخوش خزان وحشی
شد قامت ساقه ات کمانی

خورشید نشستنه بر لب بام
در وقت غروب زندگانی

تقلید نکن ز نوجوانان
اکنون که ضعیف و ناتوانی

نزدیک شدی به خط پایان...

در میان قفس آینه های هوسم
خسته از آمدن و رفتن اینسان نفسم

روی من قیرتر از جنگل بی مهتاب است
از سبک مغزی خود خوارتر از یک عدسم

چرخ عقلانیتم پنچر و یک راه دراز
خود دلیلیست که هرگز به سعادت نرسم

مثل ...