مرو ای دوست که دل یکدله دیوانه ی توست
شمع جان باش که او یکسره پروانه ی توست
بی وفایی مکن ای یار ، هنوز این دل زار
با همه سنگ دلی، عاشق بیچاره ی توست
ای خوش آن روز که در کنج دلت جا گیرد
این دل غم زده ...

عمریست که دل واله چشمان سیاهی است
شیدایی و سرگشته و افسون نگاهی است
جز ماهِ رخِ یار، جهانش همه هیچ است
خوبان جهان در نظرش چون پر کاهی است
ایمان و یقینش همه آن طُرفه نگار است
خود خونِ دلِ زار بر این کف...

ما را نگر که به بندگی عشق، عمر جاودان داریم
از این جهان بریده ایم و نگه به آسمان داریم

ماجملگی تو شدیم و ز خود برون شده‌ایم
با هرچه جز تو هست، جنگ بی امان داریم

آب حیاتی که سکندر به کف نیاوردش ...

ما از ازل مقیم کوی توایم ای دوست
مست از شراب جوی توایم ای دوست

هرچند فارغیم از دو جهان ولی هنوز
دلبسته کمند گیسوی توایم ای دوست

در قاب دیده به جز چهره ی تو نقشی نیست
محو جمال ماه روی توایم ای د...

گرچه دور است او ز من، جان را فدایش می کنم
گر بخواهد بی گمان دل را به نامش می کنم

چون بیاید در بَرَم پیمانه گلگون می کنم
آن شراب کهنه را هر شب به جامش می کنم

ناخوشی های جهان از ماهِ رویش دور باد
شاد...