سخت است دل کندن از خیالی که تنهایی هایم را زندگی می کرد
طفل خیالی که هیچ وقت بالغ نشد
خسته از آغوش نامادری
ناکامی هایش را زار می زد...
دست هایم از آستین صبر بیرون مانده
وپای خواستنم دراز تر از گلیم
ا...

تو را سپاس که منت نهادی بر چشم دل
که کردی درین بیتوته منزل
به چشم خویش دیدم که رشک ورزیدند
به حال من،سنگ و صخره و گِل
شنیدم که می گفت در گوش باد
درختی که از شوق من شد خجل
ببین قلب دیوانه اش را چه ج...

شدم ملال رویش و نگفت او
بنشین کنارم..! بمان..! یا که نرو
به صد باده نبخشم عرق پیشانی اش نوشیده ام می زجام وجودش که نگو
به هزارسیه شب آرامش ندهم
چشمان سیاه وآن دو ابرو
همچون غزلی رمیده از درد، بی قافیه...

دوستت دارم را گفتم به تکرار
که نماند پشت آن چشم خمار
که اوج نگیرد موجی در اقیانوس نوایم
که جا نماند در تاری وناکوک کند صوت صدایم
گفتم که شاکی نشود دردی از رویای تارم
خرده نگیرد زین غرور شرمسارم
که کن...

نوید روز روشنم امید سبز هر سمن
دو چشم بی فروغ من شود به عطر یادت روشن
گشوده ای به باغ دل دری زچشم سبز خود
چه خوش می خرامم ودریده ام دگر کفن
خیال خام هر شبم، امید دل شکسته ام
تمام کن اما و اگر، خسته شد...