آمد آتش به دلم کرد و پرید از رویش
صورتم زرد و دلم خون شده از جادویش

حاصل جمع دو تا دفترم و یک فندک
دفتر شعر پر از خاطره و تابویش

بوی دود از تن قلبم که به او ساطع شد
سر کشید از سر ترسش به ته پستویش

...

به روی شانه کلاغی به رقص و پاکوبی
گمان کنم که نبودم مترسک خوبی

ببخش صاحب جالیز، این خیانت را
رسیده موسم تبعید آدم چوبی

مترسکم که شدم همنشین گنجشکان
نمانده آه برایم نه کاه مرغوبی

مفاد کیفر من را نوش...

مطلعم قسمت شده این‌مرتبه دلخون شود
رفتنم را در غزل بنویسم و مضمون شود

رفتم اما چشم هایم بی قراری می کنند
کوه غم هرگز نشد در چاله ای مدفون شود

غصه ها را! نخ به نخ کشتم کنارت، حیف شد
داغ تازه باید ام...

می پرم سمت آسمان دلت
بال هایم شبیه ققنوسند
عینک ابر روی چشمانم
چشم هایی که سخت مایوسند
(من حسودم برس به فریادم)

از حسادت شبیه اسفندم
وسط آتشی که مرداد است
ظالمانه قضاوتم کردی
داد من بی کران بیداد است...