دلِ گل لعل شود گر تو به گلزار آیی
مرغ آواز دهد چون به چمنزار آیی

دلِ من، با همه عشوه که تو در سر داری
صبر ایوب سرآید، تو به گفتار آیی

به جفا عهد و وفا را شکند هر مجنون
گر تو ای سرو دلم، ناز و به رفت...

امواج سوی ساحل هر رهگذر بس است
خود شمع باش، راه بلا بی‌ثمر بس است

این چشم باز را که نیازی به شمع نیست
یک خضرِ هوشیار مرا روی سر بس است

گر شمع در محافلِ ما نیست غم مخور
یک آه و سوز و اشک روان در سحر ...

این دلیری در عدو از نابجا خندیدن است
خنده بر سگ هم بر او دندان نمایش دادن است

گرچه دوری می‌کنی از آشنا یا ناشناس
لیک دانی، کار سگ دنبال انسان کردن است

شهر ما داروفروشی هست، مرهم زن ولی
نیمه جانم دید...

بخت ما از کودکی بی‌سرپرستی بودن است
سرو صحرا، گرچه تنها بهتر از خس بودن است

عیب من گیری که تنهایم ولی هم‌سفرگی
با منی، در صبر چون ایوب‌ها آوردن است

وقت خوردن یا که نوشیدن سکوتی لازم است
من سکوتم شاه...

بالِ شب‌پرهای عاشق با وصالی پاک سوخت
بال و جان قربان آن روحی که چون بی‌باک سوخت

درد شیدا، صبر والا، عقل دانا لازم است
با شرابی بهر تسکین صدر هر ادراک سوخت

عشق خالص آدمی را از بدی‌ها پاک کرد
شعله درا...