چیزی نمی خواهم مگر
یک جرعه ی نابِ نفس
رقصی پر از شادی کنم
چون بادِ بی قید و قفس

حلقم نگیر ای زور گو
من تشنه ی آزادی اَم
من نطفه ی معشوقِ این،
بوم و برِ فرهادی اَم

در چهره ی زردم ببین
داغِ هزاران آرز...

میشود گاهی من از چشمِ تو سیراب شَوم
با نفس هایِ تو آسوده و در خواب شَوم؟
در دِلت رِخنه کنم آن را بِیارای اَم و، باز
پیشِ چشمت عاشقِ دل داده ای ناب شَوم؟
هر کجا بابِ سخن بُگشایی از مرد و مرام
من در آنج...

در جستجویِ لقمه ای گرم،
در هزار تویِ زحمت
جرعه آبی سرد از کرمِ خوشبختی،
در کشاکشِ رنج و محنت
سقفی به پهنایِ کفِ دست،
به ضربِ هزار منّت
چشمِ منتظران،
خیره بر قُدس واره نوشته ای بود
که زیرکی زیر دار
آن...

از شعر چه حاصل اگر از دَرد نگوید
از زخمِ کفِ دست وُ لبِ زَرد نگوید؟
از رویِ مَه و چشمِ خُماران، بِسُراید
از ظلمتِ ظلم وُ ستمِ سرد، نگوید؟
از غصّهِ عشق وُ غمِ دلدار پر از درد
از روحِ حریّت، و هَماورد، ...

غُصّه ها، بسیار و تب دار
قِصّه ها، سرد و سبک بار
این همان، دردِ گران است ( مقصود )