روزها در هیاهوی بی انتهای شهر
شبانگاه در حسرت سقفی بلند
زیر طاق کوتاه آسمان
با صورتک هایی از جنس تمدن
چه فریبکارانه به حیات خود ادامه می دهیم...

مداد زندگی را
با تیزی دندان عقل جویدم
نالید!!!
کمرش بد خم شد
و من به چشم خود دیدم؛
پنجره فرو ریخت به پای سیل...
روزنامه ی از سکه افتاده ی دیروز
هلهله کنان پرچم ایثار علم کرد؛
برای نفس کشیدن شمع تا لح...

شب
در آخرین مرحله ی زایش
هنوز درد می کشد
و صبح؛
می گرید!
بی واهمه، با صورتی کبود
در نوسان هستی
در حالی که بند نافش
در دستان موج؛ اقیانوس بودن را درمی نوردد
و سکوت
سرشار از امتداد باورهای تکراری
به تما...

تو؛
همانی که نگاهت
مرا به ریختن دو فنجان چای؛ می کشاند پای سماور
و خوب می دانم طنین دلنشین صدایت
مرا به سرزمین جادویی آرامش خواهد کشاند!
این چای بهانه است...

دخترکی هراسان سویم شتافت!
از ته جنگل تاریکی
با چشمانی مه آلود و محزون
گذشته ای مبهم
روی پله سقوط...
یک (من) درون اوست!!!
شب جنگل را پس زده؛
یک بغل عشق با بوی بابونه مهمانش می کنم
کبوتر دل کوچکش؛
روی ...