دخترکی هراسان سویم شتافت!
از ته جنگل تاریکی
با چشمانی مه آلود و محزون
گذشته ای مبهم
روی پله سقوط...
یک (من) درون اوست!!!
شب جنگل را پس زده؛
یک بغل عشق با بوی بابونه مهمانش می کنم
کبوتر دل کوچکش؛
روی سینه بیقرارم آرام میگیرد!
و زندگی نفس می کشد دوباره
از عمق تبعید مهربانی...
دستان کوچکش حصاری از محبت
دور انگشتان روزگار گذرانده ام می کشد
گویی پلی ساخت تا پشت جاده مبهم ناکجا آباد ذهنم
تعداد آرا : 5 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 5
امیر عاجلو 12 خرداد 1402 01:41
پروانه آجورلو 12 خرداد 1402 15:18
مهرتان را سپاس
حفیظ (بستا) پور حفیظ 12 خرداد 1402 15:59
بسیار زیبا.بانوی شعر وشعور وشکفتن
پروانه آجورلو 12 خرداد 1402 16:37
مهرتان را سپاس
علی معصومی 12 خرداد 1402 21:11