وقتِ رفتن، دلِ من باز صدایت می‌کند
می‌نشیند به لبِ پنجره از دور نگاهت می‌کند
من که نتوانم بگویم جانِ من، آخِر نرو
دل تو باید که رحمی بر منِ مسکین کند...

او که رفت از برِ من، گفت مرا تنهاترین
یار و دوست و آشنا، همدم و تنها رفیق

چون شود گیرِ قفس دل، روَد آن نفَسش
نفس آن نیست که زیر و زِبَر آرَد دل را

می‌نشینم به لب آب هرروز
و نگاهش می‌کنم با افسوس
با خودم می‌گویم:
که کجا می‌روند این قاصدکان؟
که چرا می‌رود این آب روان؟
که چه زود می‌گذرد عمر گران؟
کاش هیچ آمدنی، رفت نداشت
کاش این دوستی ما با دلِ شاپ...

زندگی، بازی این ثانیه‌هاست
خوب و بد میگذرد
درد و رنج و التیام در گذر است
و چه میمانَد جا؟
اندکی خاطره‌ای؟
اندکی نام که در گوشه قلب پنهان است؟
و چه میمانَد یاد؟
در دل همسفران
خوبی و مهر و عطوفت که نیار...