دل من
تیله تنها
که همیشه
همه جا
می بازد

از راه می رسی و حرف می زنی
-سرزمینهای آفتابی و سبز-
و من
گوش می سپارم
در این گوشه از جهان
که فراموش ات شده


چمدانت را باز می کنی
سوغاتی ها را می آوری
سهم من
یک جفت جوراب لی وایز ...

ترانه ای می خوانم
بی صدا
برای وداع
مثل زمزمه‌ای ریز
که چشمه
ناامید از دریا
در سکوت شب
می خواند

خدا را چه دیدی
شاید همین خیابان
ما را به هم برساند

تنهایی
کلید خانه را دارد
هر وقت نیستی
به سراغم می آید