تو بیرحمی و هستی مردم آزار
من ودل را همیشه دادی آ زار
بگو از جان دل دیگر چه خواهی
ندارد هیچ شوقی بهر دیدار

با این دل من همیشه کردی بازی
بر مرگ دلم چرا تو گشتی راضی
حالا که دگر پیر شدم حرفی نیست
تنها که شدی کلاه خودکن قاضی...

دو چشمانم نداره خواب انگار
زشوق دیدن تو هست بیدار
ببین تنها نشستم عیدآ مد
مرااز خاطرت بردی تو انگار

یک شاعر مهربان و عاشق اینجاست
یک درد عجیب دردل او پیداست
تنها هنرش همیشه شاعر بودن
این دردز شعرهای او هم پیداست...

از باده چشمهای تومن مستم
بیهوده چرا به عشق تودل بستم
دیدند همه نمک ندارد این دست
نفرین تو بکن که بشکند این دستم...