نگاهم کن ببین در این نگاهم
که میگوید بتو من بی گناهم
دگرآواره ام جایی ندارم
وآغوشت شود یکدم پناهم

کردی تو مرا زجام چشمانت مست
در راه تو عمر خویش دادم ازدست
امید به وصل تو محال است محال
نامم تو بخاطرات خودکن پیوست...

هنرم شاعری است
تو بیا این شب عید
میهمان دل تنهایم باش
جرعه ای از شعرم
نوش کن چشم آهو
مستی و راستی است
و بگو دوستت دارم من
بعد از آن هر چه
که میخواهی باش
برو و ترکم کن
من همان جمله
برایم کاف...

یک عمر همیشه من بهار ت بودم
من همدم قلب بیقرارت بودم
با اینکه ز چشم تو دگر افتادم
چون سایه همیشه در کنارت بودم

تو چشمانت می ومیخانه دارد
لبانت حالت پیمانه دارد
بسوزان پیکرم باجرعه ای می
که این خواهش دل دیوانه دارد