کم کم به پایان می رسد در من خیال آسمان
بد می شود حالِ دلم... مانند حال آسمان

با آنکه دیگر نیستم معشوقه ی دیوانه اش
می ماند اما ردِّ من در ذهن لال آسمان

یک اتفاقِ تلخ تر.. یک اتفاقِ آشنا
خط خورده از...

کاش می شد که فکراین کابوس
از سرم لحظه ای به در بشود
مرده باد آن درخت‌ زردی که
قصد دارد تنِ تبر بشود


مرگ بر انحلالِ اندیشه
زیر شلاقِ حرفِ ناموسی
ننگ برهرکسی که می خواهد
خون بریزد، که معتبر بشود

...

اگرچه از غزل عاشقانه بیزارم
نمیشود ننویسم که دوستت دارم

نمی شود ...نه.... به این اعتراف مجبورم
تو خودپسندی و من عاشقی خودآزارم

تویی که مثل شکوه غریب یک پیچک
نشسته ای به تن بی قرار دیوارم

ومن ......

منبعد دلم را به هوس خواهم داد
غم را به شراب کال و گَس خواهم داد
تکلیف من از روز ازل پیدا بود
قطعا به همه حساب پس خواهم داد

مریم ناظمی...

در جهانی که حصر آن بودم
عشق معنای انتزاعی داشت
هرکسی را که می پرستیدم
فکر منفور ارتجاعی داشت

آمدی ای قرابت دیرین
روی دنیای من قدم بزنی
مرزهای غریب ذهنم را
یک به یک ..... خط به خط بهم بزنی

نکند ...