چون عاشقی را آرزو کردم...
در فال من فصل بهار آمد
من را اسیر دام خود کردی...
نیروی چشمانت به کار آمد
...
با آتش چشمان افسونگر...
قلب زمینی را فنا کردی
آخر چرا؟آخر چرا؟در من...
این خانه ی غم را بنا کردی...

گفتم که بگویم غزل از چشم سیاهت
چشمان تو اما هنر قافیه را برد
تنها نه غزل معجزه ی شعر و ترانه
در وصف دو چشمان سیاه تو کم آورد
...
گفتم که رها باشم از آن طرز نگاهت
دور از تو و آن چشم فریبنده نشستم...

ا خری هم خانه شد روزی سگی
گفت تا کی می کنی دیوانه، کار
انتهایی نیست بر این جـهل تو
استخوانت خـرد شد در زیر بار
لطمه ها دیدی تو از ریگ و کلوخ
رفت ...

آنکس که درنده خوست پنهان نشود
آنکس که تو را ندیده انسان نشود
در مکتب تو هزار و یک آیین است
این خلق تو از ج...

هر دو جهان را نه به نام خدا
فهم خود از این کلمه باختیم
سوی زن و بچه و پیر و جوان
با همه ی بی خردی تاختیم
تیر به نام جبروت خدا
باز به تعبیر خود انداختیم
در پس آوارگی مردمان
خانه ای از جبر خدا سا...