هرروز کور سوی امیدی مرا نشانه ی است
-که با نور و تاریکی ، گلاویز می نشیند
-تَوهم ِهمین سیاق وُ توحش همان تبِاروُ توقع ِهمین کور سوی نشیمنگاه
-
-افکاری ترس مهیب را به عآقلانه نگاهی بر انداز می کن...

چرا کسی دِگَر !، فلسفِ ما را ، ندید می گیرد ؟

چرا سَری به سَرانی که سَر تراند ، خُرده می گیرد

چرا !

چرا! به عهَد گلستانمان کسی زفتنه نگفت !

چرا فسونِ اُمتم از ترس ، جان نمی گیرد!

هَوار ...

دیدی خسته ترین مَرد
ابتدایی ترین نفس کشیدن را
اَحسُنت وار ارائه می دهد!


_دیدی، نیم خَمُوشندوُ
--------------- نیم نیستندوُ
------------------------ او گفت!
------------------ ---------- شآید، ه...

شُعورِ شِعر هایِ بی بُوته
پیِرویی
نُکته دان
را
در آرزویِ
تَجدیدِ باور
بهِ
مَردوُدی
می خَرامد

کوچِ ذهن را آنقدر کوُد پاشی کرد ه ای،
تابوی تعَفنِ تَفکُر نَگیری؟
قی کن تا حال بیایی
فریاد ِ احساسِ ضدِ عُفونی
بَخیه را نیز، حالی به حالی می کنی
فراموش کردن را بپذیر
سکوت را در به در مشو
آغازت را اب...