آن روز که تَرکش را بر تیر تنت راندی
کاروان جَرس جنباند،جانان دگر راهی
خاموش روی جانان غافل که چراغی تو
گر قصد خَموش رفتن، این یاد چه می رانی
ای کاش زبان می سوخت بر نمی شد این بیتی
دُردانه ای ما...

تو نیز، گرگ خوآهی شد
عصا مستَحلک،
ر َوندگی به کَژی می سپارد،
خویش تَنِ خویش را

باید از حجره دنیا تب و تابی بر بست
لا که این برکه شب، مردابی ست

تَخیلی شکاک،
سرگرمِ
التهابی ماسیده بر،حِسِ انسان دوستی زودگُذر
کِه اغتشاشی،
شریکِ، تن سپردنی تا پُختِگی
فَرارِ ره آراییِ تَعقیب وَ گُریز،
غریبه ای، در انجامِ دیگرانُ
وُ
حَقآرتی سر انجامِ،دیگر...

دستها می شکنند
تو دستی برای به دست آوردن نخواهی داشت
سیاهی ست، اِحآطه ای هر چیزی که نیستی را، به چیستی هَستی می کَشآند؟
بَدلها تو را محتاط می کنند
تو، بَدلها را اِحآطه می کنی،
کُنشی مَعقول، کهِ ع...