اَندک روزگآری چند
انسانی با تَرَکِ دلهره
به جمعه می نگریست ،
که
حُفره ای عبورِ شنبه را در نَوردید.
آینده را به ارفاق گذشته می ربودوُ حال
در به در
بر همه در، می کوبید،
تا کآشفی را کشف.
پَرو...

تنهایی را نخواهند هَضم نمود،

_آنانی که دَلقَک وآر، برای رسیدن ، مِعدِه می شوند


تَمآیل به فصلی نُو تر،
وَ دَستلاف به رگِهایی از تَحَول
_ حِیرتی مُ...

38-

کجایی پژمان!

یک مُشت برفِ ارزشمند ،
_ طلوع کردن ندارد

وَباهم قُرونی را می پیمودیم

بر ضربتی از اشارتِ انگشتانت

حتی . . .

22.بهمن .1395

...

دستها می شکنند
تو دستی برای به دست آوردن نخواهی داشت
سیاهی ست، اِحآطه ای هر چیزی که نیستی را، به چیستی هَستی می کَشآند؟
بَدلها تو را محتاط می کنند
تو، بَدلها را اِحآطه می کنی،
کُنشی مَعقول، کهِ...

آرام به آرامش مردان، گرمی رسد اینبار، حرام است/

در وادی بینایی اِحکام ، /عُرفی که بنازد همه آوار جهان است

دردانه توُ ما که به در ، در طلب آنیم

هیوای خوجلانه ای مَکرراست وُ عیان است

در...