تاریکی
نهانگاه امیدها
چشمان صبور ماه
راز گاه شبانه
دستی با رعشه عشق
چشمانی مضطرب
و ترسی گنگ
امّا
با قدم‌هایی
به‌چابکی غزال
در جستجوی دست آشنا
جرقه تماسشان
می‌شکافد سقف سنگی...
غمگینم...
دلم در ویرانه‌اش
سخت می‌گرید
دگر قاصدک
خبر از کس نمی‌آرد
که پژواک صدایم را
شنیده در دوردست‌ها
دل پر تمنایم را
به هرکس می‌سپارم
چو آن اسباب ...
چه حقیرانه و بی‌قواره است
لباسی که کلام
بر قامت ناپیدای عشق
می‌دوزد
و چه رمزآلود و باشکوه می‌شود
سخن بی‌کلام عشق
سکوت...
در پرواز پرستوها بر دوش نسیم
در خنده گل بروی شبنم
هنگام شکفتن سحری
در سبقت درختان به پیشوازی آفتاب
در آتش‌بازی آسمان به جشن تولد زمین
در تعمید کوهساران به باران بهاری
تو ...
«آمیزش»
صدای باران
سکوت تنهاییم را شکست
مرا به جشن زمین دعوت نمود
زیر رقص نور آسمان
خود را در باران رها کردم
بوی نم خاک مرا با خود برد
آمیخته شدم
یکی گشتم
چنانکه نور چشمم را
...
تبلیغات
