محمد مولوی

در باب خویشتن

ارسال شده در تاریخ : 20 شهریور 1401 | شماره ثبت : H9422224

ذوق و شوق شعر مرا سوزاندند
در مسجد قالی کرمان را سوزاندند

شب ها نقش قالی ماهی تبریز را می کشم
روز ها برای رزق و روزی منت این و آن را می کشم

شهر کاشان با مشاهیر و شاعران و قالی بافان
بنده در ضمیرم شعر می بافم در حد خالی بافان

این تابستان از بی آبی گندمزارم بسوخت
آنچنان که دل مادرم بر مزار پدرم بسوخت

هر نقشی می زنم بر دار قالی گره نمی افتد
در سر بازار به چشمان مشتری خاطرخواه نمی افتد

قالی های دست باف و پشمی را بید خورده است
کتاب های نخوانده را موریانه خورده است

ذهن ام ردیف شده از واژه های شیرین
قیاس می کنم خود را با شاعران دیرین

از مستقبل و ماضی و استمرار می گویم
از فعل مجهول ” سیمین و ژاله” می گویم

شب پره دور چراغ روشن می گردد
مگس هم به خیالش دور سر من می گردد

رشته افکارم را گسسته است
با تکان سرم از سرم جسته است

همینطور اراجیف می بافم بیش از سیزده بیت شود
چون که مثنوی می سرایم نقش مرده میت شود

مگر ماهی از آبش سیر می شود
مگر مرگ آدمی بوقتش دیر می شود

هنوز به شاعری نرسیده استادم نخوانید
گرچه سنی از من گذشته پیرم نخوانید

شعر باید اصول کافی داشته باشد مگر نه
هیچ حلوایی شیرین نشود بدون شکر مگر نه...

#محمد_مولوی
مثنوی: سایت شعر ایران