«وقتی که نباشم...»
من کنون چون لکهابری بینشان
مینوردم بر فرازِ آسمانِ بیکران،
بوستانی پُر زِ نرگسهای ناز
بس عیانند زرد و مست و زرفِشان،
با نسیمِ دلنوازی در کنار برکهها
شادمان هستند و رقصان در پیِ این سایبان،
در مسیر یک خلیج بیمثال و دُرفشان
خفتهاند گلهای نرگس رشتهپیچان در کنارِ باغبان،
چون مسیری بیکران از اخترانِ آسمان
که دمادم میدرخشند در مدارِ کهکشان
✍ مهران داور
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 1
امیر عاجلو 25 آذر 1399 08:32
لطیف و دلنشین