زدم به صحرای دلم، تیشه ی فرهاد را
تا به کجا کِشَد دلم، غُصه و غمباد را
درد که می کُشد دلم، درد زمانه و وفا
تا به کجا رود چنین، قصه ی عاشقانه را
صبر نمی کند اثر، غُصه صدا نمی دهد
اشک امان نمی دهد بغض گلو دریده را
مرد اگر وفا کند، اشک به چشم روا کند
مرگ سزاست دوا کند عاشق دل شکسته را
دل به دلش که میدهی زیروزبر شود جهان
ناز بکش ز یار خود، غنچه ی دل شکفته را
سفره ی دل باز مکن، ناله به ناکسان مکن
عشوه ی یار به جان بخر، بهر دل چکیده را
گر که سبب تویی بیا، گر که اثر تویی بیا
تیشه ی فرهاد بیا، سینه ی عاشقانه را
پیر خرابات منم، عاشق دلدار منم
حکم غزل خوان، بیا بغض گلو گرفته را
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 4
امیر عاجلو 01 بهمن 1399 08:31
لطیف و دلنشین
کیوان هایلی 01 بهمن 1399 10:50
درودها بر شما جناب عاجلو
سپاسگزار مهرتان
کاویان هایل مقدم 01 بهمن 1399 08:59
بسیار وزین و خوش آهنگ و درست
آفرینها
به وضوح سیر تکاملی از همه نظر حس میشود استاد
کیوان هایلی 01 بهمن 1399 10:51
درودها بر شما استاد بزرگوار
سپاسگزار مهرتان مانا باشید