شهادت – 3 رجب 1441- 8/12/1398
افسوسِ من او، رَوَد زِ دنیا
هادیِّ زمان، زِ نسلِ طاها
افسوسِ من، این جهان چنین است
عالَم زِ فراغِ او، غمین است
فرزندِ محمّدِ، تقی است
بس هادی و، عالِم و نقی است
عالَم زِ فراقِ او، غمین است
رسمِ غلطِ زمانه، این است
گر خرمنِ گل، رُخَش فِسُرده
گلچینِ زمانه، لاله بُرده
رویِ مَهَش، از جهان گرفته
از زشتیِ ظالمان گرفته
تا سویِ خدا، چو آشنا رفت
از سازِ زمانه هم، نوا رفت
برچیده کنارِ، سفرۀ دل
در رحمتِ حق، گزیده منزل
گر کالبدِ زمانه، تنگ است
تن دادنِ بر ستم، چه ننگ است
او رفته که، ربّنا نماید
بر شیعۀ خود، دعا نماید
کافر، دلِ مردِ حق، شکسته
بازویِ خدایی اش، ببسته
کی ظرفِ زمانه، می پذیرد
دریا به پیاله، خانه گیرد
باید که سفر کند، به عقبی
باید بپرد، زِ بامِ دنیا
این کنجِ قفس، سزایِ اونیست
جز جنّتِ حق، بهایِ او چیست؟
ما مانده و، این فضایِ غمگین
در حسرتِ، آرزویِ دیرین
رفتند همه، خداپرستان
گردیده بهارِ ما، زمستان
ظلمت بگرفته، این فضا را
تغییر بیا بده، قضا را
کاری بنما، که مهدی آید
بابِ فرجِ، جهان گشاید
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 3 از 5
نظر 6
امیر عاجلو 27 بهمن 1399 08:38
سلام ودرود
سیده فرزانه رضوانی نژاد 27 بهمن 1399 18:48
سلام ؛ و سپاس
کاویان هایل مقدم 27 بهمن 1399 11:36
جزاکم الله
سیده فرزانه رضوانی نژاد 27 بهمن 1399 18:50
سلام علیکم.شکراً جزیلاً
رضا کاظمی اردبیلی 27 بهمن 1399 17:45
سلام و درود جناب زمان گل
خیلی زیبا بود
سیده فرزانه رضوانی نژاد 27 بهمن 1399 18:50
سلام.لطف فرمودید و متشکرم