قفسِ نفس

آدمی زاد به دنبال بقا می گردد // دائماً در پی ارضای هوا می گردد
دربیابانِ پراز خارِشقاوت عاشق // در گلستانِ وفا غرقِ دَغا می گردد
گاه با منطقِ انصاف ستم می بافد // ماه می پاید ومفتونِ سُها می گردد
یأس در دامنۀ باورِ خود می کارد // در اقالیمِ عدم گِردِ رجا می گردد
منفعل درقفسِ نفسِ شدیداً عاصی // طالبِ چشمۀ الطاف خدا می گردد
می زند روز، به بنیادِ خلایق آتش // شامگه ، ذاکرِ انواعِ دعا می گردد
از رهِ تلخی کامِ دگران ، با رندی // در پی منفعت و شهدِ شفا می گردد
شاه، با تیرگی بختِ گدا می سازد // مُنکِرِ شاه و طرفدار گدا می گردد
هم ، رهِ راستی از ایزدِ دانا جوید // هم ، ستایشگرِ اربابِ ریا می گردد
آنقَدَر نان ز کفِ خلقِ خدا می قاپد // تا خداوند بسی نان و نوا می گردد
جو فِشانَد ز زمین دانۀ گندم خواهد // درد می کارد و دنبالِ دوا می گردد
سیرۀ آدم از آغازِ هبوطش اینست // تا زمانی که زناسوت رها می گردد

ایمیل مقصد