خطر کنیم

باشد که لب ز بادۀ پالوده، تر کنیم
رندانه طعمِ کام، کمی تازه تر کنیم
پا در رکابِ توسن همّت فرو بریم
از شوره زارِ بیم و توَهّم، گذر کنیم
مستِ نبیذ و غرقِ تماشای ماهتاب
شب را کنارِ مجمرِ دلبر، سحر کنیم
آسوده در هوای توسُّل به زلفِ یار
از سر، هَراسِ عالم عُقبیٰ به در کنیم
جانِ را، نمادِ جاذبه ای دل نواز تر
مجذوبِ جودِ دلبرِ صاحب نظر کنیم
با آبِ دیده راهِ سَحَر شستشو دهیم
شاید که سِحرِ اهلِ ریا، بی اثر کنیم
از کیش کید و جلوۀ تسبیحِ زاهدان
تا جایز است باده پرستی، حذر کنیم
گر با خرافه گشت سیَه، روزگارِ ما
روشن، سپهرِ باورِ خود با هنر کنیم
نقشِ نگارِ عهدِ جوانی ز سر زنیم
بادا که باز، شورِ جوانی به سر کنیم
چون در فِراقِ یار، نباشد فراغِ بال
باید، به قصدِ قربتِ جانان خطر کنیم

ایمیل مقصد