مچاله کردم!!!
سفره ی زندگی را؛
جا شد در حصار دستان گره خورده ام
صد افسوس
که چکه کرد باید ها از عمق انگشتان گره خرده ام؛
زیر تازیانه ی ناجوانمرد زمان...
پترس هم مرده!!!
و دستانم خالی شد؛
همین دیروز
در حوالی بودنهای پوشالی
پشت پرچین سرزمین پوچی
حال؛
سنگ آسیاب دلم
سنگینی می کند بر احساس عزلت گزین ترسیده از صاعقه؛
قبل از توفان خانه برانداز این هیاهوی
دهشتناک فرومایگان سرزمین تبعید
تعداد آرا : 7 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 6
امیر عاجلو 21 اردیبهشت 1402 12:18
لطیف و دلنشین
امیر عاجلو 21 اردیبهشت 1402 12:18
.مانا باشید و شاعر
امیر عاجلو 21 اردیبهشت 1402 12:18
درود بر شاعر گرامی ,شعر شما را خواندم موفق باشید
پروانه آجورلو 21 اردیبهشت 1402 20:14
درود جناب عاجلو
مهرتان را سپاس
سعید آریا 22 اردیبهشت 1402 17:28
بسیار خوب و لطیف....
پروانه آجورلو 23 اردیبهشت 1402 10:06
درود
سپاسگزارم