نیما ولی زاده

عصیان

ارسال شده در تاریخ : 23 آبان 1402 | شماره ثبت : H9427149

زبان از یاد رفته ام روحی که عصیانگر شده
رود خروشانم ببین هستی به من معنا شده
سرکش ترین واژه منم بشکن تو وهم قصه را
با من بخوان نام مرا رویایت اینجا گم شده
دستم بگیر در وحشت شهری که جانت را گرفت
بانوی اشراق و شهود این شهر فراموشی گرفت
شهری که معراجش هبوط در زشتیه ایمان وهم
در جهل ایمانش ببین جان نگاری را گرفت
حلاج هر معنی منم ذکر اناالحق گفته ام
عشق را ببین بر دار شد من بی زبان شعر گفته ام
مانی به هفت رنگ خیال طرحی ز لبهایم کشید
بابک به خون غلتید و خواند نامی که از یاد برده ام
من با خودم در بیکران عهد الست را بسته ام
عشقم به خود شیدا شد و ازخود جهانی ساختم
نبض تپش هایم به رقص در هیچ بی معنای من
گفتم که نور باشد ، ببین ، از خود سرابی ساختم
من بر لب صدها غزل بوسه به لبهایم زدم
بر موی بانوی بهار شانه به موهایم زدم
همبستر باران شدم پیچک در آغوشم کشید
صحرای شن باران تنم آتش به دیدارم زدم
شاید که آغاز جهان رویای دیدار تو بود
در خود نگه کردم ، ببین ، این جلوه ها نقش تو بود
من یا تو در دیدار ما پرهای واژه سوختند
اینجا سکوت واژه هاست ، آری جهان چشم تو بود