مناجات نامه
اَلا ای امیر جهان آفرین
هجای تکّلُم زبان آفرین
من از عشق تو پاره ی آتشم
ترا پرده ی آسمان می کشم
نشستم دعا با همه باورم
وَ ذکرت بُود بهترین ساغرم
توئی آخرین مرهمِ زخم ما
نداریم غیر از تو درد آشنا
خدایا مرا نور ایمان ببخش
شهامت ز بازوی شیران ببخش
شوم جان به کف مرزبان وطن
و زو نی نوازم به هر انجمن
چو سیمُرغ آفاق شهنامه ای
گُشایم پر و بال افسانه ای
بنازم به انگیزه ی هوشمان
که دنیا شده مات و مد هوشمان
من ایرانی ام مؤمنی سینه چاک
محک میزنم گوهر خاک پاک
خدا یا ترا جان مولا علی "ع"
نیامد بدنیا بجز او ولی
اِلهی مرا حکمت افزون نما
جدا از تب غفلت و دون نما
من از نسل بیرونی ام رازی ام
سر افراز میدان جانبازی ام
پاگیزگی های آتش قسم
به تیر فرامرز آرش قسم
بجز خاک ایران مرا قبله نیست
غنی تر از آغوش وی حجله نیست
تمام وجود تعّلق به اوست
شمار نفسها تمّلق به اوست
خُدا یا خُدا ای جهان مهربان
دل بندگانت عُطوفت نشان
به عشق تو انسان نشیند سجود
کند مهربانی به همنوع خود
به دیوان زرتُشت یزدان سروش
به منشور عالم خطاب کورش
خدا یا مرا از خودم وا رهان
که غیر از تو در من نماند نشان
قاسم پیرنظر " سلیم "
تعداد آرا : 0 | مجموع امتیاز : 0 از 5