نوعی خاصی از عروض در سبک های نگارنده(1)


بطور کلی، عروض شعر فارسی را تا پیش از پیدایش قالب های شعری سروش، سه گلشن و شعر سبز (چندآهنگ) می توان به دو نوع عروض سنتی و نیمایی تقسیم کرد و البته نگارنده، پیش تر، شعر سپید و موج نو و مانند آنها را دارای عروض آزاد دانسته است.
اصطلاح عروض آزاد
بطور رسمی برای عروض نیمایی به کار می رود اما نگارنده بطور هدفمند و مشخص، این اصطلاح را برای شعر سپید و مانند آن به کار برده است و این را هم مشخص کرده که تقریبا همه ی جملات یا جمله واره های کوتاه در زبان فارسی، موزون عروضی اند و این بویژه به دلیل تعدد ارکان عروضی در واحد کوتاهی مثل مصراع و لَخت به آسانی در زبانی همچون پارسی، رخ می دهد.
تا این جای مبحث، آنچه حرف تازه یا نسبتا تازه ای ست،
عروضی دانستن شعر سپید و مانند آن و به کاربردن اصطلاح عروضیِ آزاد برای آنهاست.
مطلب دیگر و مهم تری که می خواهم به آن بپردازم،
معرفی سبک عروضی دیگری در شعر زبان فارسی است
که غیر از سبک های سنتی و نیمایی و صد البته غیر از سبک عروضی آزاد همچون شعر سپید است و این سبک خاص
-که در پی معرفی آن هستیم-
سبک عروض خاص نگارنده است که در قالب های ابداعی خود
از آن استفاده می کند.